Isang Tatlo

Isang Tatlo
(Trinity Sunday)

Kapag humarap ka daw sa isang malaking salamin ay makikita mo ang iyong sarili. Parehong-pareho kayo nang imahe na nasa salamin sapgkat ito ay repleksyon na nagbubuhat sa iyong sarili. At dahil iyo ding imahe ang nakikita mo sa salamin magkakaroon ka nang damdamin dito at ito ay iyong mamahalin.

Ito raw po ang pwede nating gawing pamamaraan upang kahit papaano ay maunawaan natin ang Banal na Santatlo. Ikaw ang sumisimbolo sa Ama. Ang imahe sa salamin ay sumisimbolo sa Anak. At ang relasyon nang pagmamahal ang sumisimbolo naman sa Banal na Espiritu. Ang Ama ang Nagmamahal (Lover), ang Anak ang Minamahal (Beloved), at ang Banal na Espiritu naman ang Pagmamahal (Love) na namamayani sa dalawa.

Ang pagsasalarawang ito ay hindi lubusang makakapagpaliwanang tungkol sa kabuuan nang Santisimo Trinidad. Hindi kayang arukin nang ating pag-iisip ang misteryong ito. Gayunpaman, sumasampalataya tayo sapagkat ito ang ibinunyag sa atin ni Hesus. Ang sabi ni Hesus: “Ako at ang Ama ay iisa.” Ipinahayag din niya na: “Sa akin magmumula ang ipapahayag nang Espiritu.” Iisa ang Diyos pero sa kanilang walang hanggang pag-iral sila ay Ama, Anak at Espiritu.

Sa hiwaga nang pag-iral nang Banal na Santatlo, maganda na ang ating unawain ay ang kanilang ugnayan sa isa’t-isa: ito ay ang pagkakapantay at pagtutulungan. Ito ang komunidad nang misteryong ito.

Ang Banal na Santatlo ay may pagkakapantay. Walang nauuna sa kanila. Walang nakalalamang. Walang nakatataas at walang ding mababa. Pantay pantay sila saan mang anggulo silipin. Kaya nga ang sabi ni Hesus: “Ang salita nang Banal na Espiritu ay magmumula kay Hesus…” at “ang lahat nang sa Ama ay akin.”

Ang Banal na Santatlo ay merong pagtutulungan. Dahil sa kakapusan nang ating mga salita at limitasyon nang ating pagkaunawa, ipinapahayag natin na ang Diyos Ama ang siyang lumikha (Creator). Ang Diyos Anak ang tagapagligtas (Redeemer), at ang Banal na Espiritu ang tagapagpabanal (Sanctifier). Gayunpaman, sa bawat gawaing ito laging magkakasama ang tatlong persona sapagkat meron silang pagkakaisa. Walang naiiwan sa kanila. Sila ay iisa.

Ito rin ang magandang tingnan natin sa ating komunidad. Meron bang pagkakapantay-pantay sa ating komunidad? Hindi kaila sa bawat isa na meron talagang tinitingala at meron tinitingnang mababa sa lipunan. May mga mayaman at may mga mahirap. May mga makapangyarihan at merong dukhang dukha. May mga nasa taas at maraming nasa laylayan nang lipunan.

Pangarap nang Diyos na ang kanyang nilikha ay maging isa. Hindi nagkakanya-kanya. Walang nagmamataas. Ang lahat ay itinuturing na kapantay. Ang lahat ay nagmamahalan.

Kung meron man tayong pwedeng gamiting simbolo sa paglalakbay na ito ay pwede nating gamiting simbolo ang karwahe na hinihila nang mga kabayo. Kung ang isang kabayo ay papunta sa kaliwa, ang isa naman ay papunta sa kanan, at ang isa ay hindi gumagalaw at ang huli ay tumatakbo papunta sa unahan…wala pa ring mapupuntahan ang karwahe. Ganun din sa pamayanan. Dapat may pagkakaisa. Iba-iba man pero nagkakaisa dahil sa pagmamahal….